Ἂν ὕστερ’ ἀπὸ κάθ’ ἀναποδιὰ

ἕνα γλυκό χαμόγελο προβαίνῃ

στὰ πικραμένα χείλη σου,

ξέρεις καλά —πολύ καλά!—

τί καινούργιο κοπιαστικὸ

βουνὸ  χ α ρ ᾶ ς  σὲ περιμένει…

[Βασσίλυ Καντίνσκυ. Τὸ μπλὲ βουνό. 1909.]