Χῶρος: Ἐπείγοντα δημόσιου νοσοκομείου.

Χρόνος: Νύχτα Κυριακῆς πρὸς Δευτέρα.

Πρόσωπα: ΣΥΝΤΑΞIΟΥΧΟΣ ΑΝΤΡΑΣ, ἡ ΓΥΝΑΙΚΑ του, ΓΙΑΤΡΟΣ.

ΓΙΑΤΡΟΣ (Ἀκούγεται ἀπὸ μέσα): Νὰ περάσῃ ὁ ἑπόμενος.

Ὁ ΑΝΤΡΑΣ κ’ ἡ ΓΥΝΑΙΚΑ σηκώνουν τὴν κουρτίνα καὶ περνοῦν.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Καλησπέρα, γιατρέ μου!

ΓΙΑΤΡΟΣ: Τί πρόβλημα ἔχετε;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ὄχι ἐγώ – ὁ ἄντρας μου… (Τὸν δείχνει.)

ΓΙΑΤΡΟΣ: Πῆτε μου, κύρ…

ΓΥΝΑΙΚΑ (Τὸν διακόπτει): Μὲ δυσκολία ἀναπνέει· πόσο μᾶλλον νὰ μιλήσῃ…

ΓΙΑΤΡΟΣ: Πότε τὸν ἔπιασε ἡ δύσπνοια;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ὅταν κατάλαβε πὼς κλείνουν τὴν ἐφημερίδα ποὺ διάβαζε, κι ὅτ’ εἶχαν ρίξει ἀπὸ καιρὸ κιόλας τὸ σῆμα τοῦ καναλιοῦ πούβλεπε, ἄρχισε νὰ πνίγεται! Βλέπετε, τοῦ λέγανε καθημερνὰ ἀκόμα καὶ πῶς ν’  ἀ ν α π ν έ ῃ  καὶ τώρα πιὰ ποιός θὰ τὸν φροντίζῃ μὲ τὶς συμβουλὲς καὶ τὶς εἰδήσεις του;..