Στὴ Νορβήγια λέγετ’ ἕν’ ἀστεῖο: Ἐπειδὴ ἡ χώρα εἶναι ἀραιοκατοικημένη, τὰ σπίτια μπορεῖ νὰ χωρίζωνται μὲ μεγάλη ἀπόσταση μεταξύ τους. Δυό «γείτονες», ποὺ ζοῦσαν σ’ ἀντικρυστὲς κορφές, δώσανε ραντεβοὺ στὸ κέντρο τῆς ἐνδιάμεσης κοιλάδας. Εἴχανε φέρει τ’ ἀπαραίτητα: ποτό. Σὰ συναντήθηκαν, ρωτάει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον: Πῶς εἶσαι; Καὶ παίρνει τὴν ἀπάντηση: Συναντηθήκαμε νὰ πιοῦμε ἢ νὰ φλυαρήσουμε!.. Γιά ἄνοιξε τὸ μπουκάλι…

Ἔτσι συμβαίνει μ’ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ψυχές (ἀγαπημένοι, φίλοι, οἰκογένεια): Ὁ μεταξύ τους κενὸς χῶρος εἶναι μεγάλος καὶ δέν πρέπει νὰ χάνουνε τὸν πολύτιμο χρόνο τῆς συνάντησης μὲ λόγια τετριμμένα. Πρέπει μεμιᾶς νὰ κοινωνοῦν τὸ κρασὶ τῆς Ὕπαρξης.