Κάθε ἄνθρωπος διέπεται ἀπὸ μίαν ἀρχὴ συμπάγειας: Ἀξεδιάλυτες συμπλέκονται οἱ ποιότητες ποὺ τὸν προάγουν κ’ ἐκεῖνες ποὺ τὸν ἁλυσοδένουν. Ὅταν ἔρθῃ ἡ κρίσιμη στιγμή, ὁ μοναδικὸς αὐτὸς συνδυασμός —ἡ ζωντανὴ ὕπαρξη— καταλύεται:  Κάμπτονται τὰ κακά· ὅμως, ταυτόχρονα ἀποκεφαλίζεται κι ὅ,τι ἀγαθό… Κάθε λόγος, λοιπόν, τελεσίδικος εἶναι καὶ θυσία· κ’ αἷμα ἀθῶο θὰ κηλιδώνει ἀνεξίτηλα τὴ συνείδηση ὅποιου τὸν ξεστόμισε, ὁρίζοντας τὸ μέτρο τῆς δικῆς του κρίσης. Γι’ αὐτό, ἡ μακροθυμία, ἴσως, ἀποδειχθῇ λυτρωτική! – μὰ κι αὐτὴ, ὅμως, τραγικὰ γιὰ ὅλους,  ἐ ξ α ν τ λ ε ῖ τ α ι…