Οἱ ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι στὴν ἀκμὴ τοῦ Θεάτρου τους, ἀπέφευγαν τὴν ἐπανάληψη ἑνὸς δράματος. Μὲ τὴν ἐγγενῆ τους τάση πρὸς τὸ ἐπιγραμματικό, δέν καταδέχονταν δυό φορὲς ν’ ἀρθρώσουν ἐντὸς τοῦ Κόσμου τὰ ἴδια λόγια -δυό φορὲς νὰ προκαλέσουν τὴν ἐπιφάνεια τῆς Ποιήσεως μὲ τρόπον παραπλήσιο· γιατί, ὅσο κι ἂν ἀλλάξῃ ἡ σκηνοθεσία, ἡ τραγῳδία στὴν ἴδια ἐνόραση καταλήγει κ’ ἡ κωμῳδία στὸν ἴδιο σωφρονισμό. Ἔπειτα μένουν ὁ ἀπόηχος στὸ σιγανοτραγούδισμα τῶν χορικῶν κ’ ἡ μνήμη τοῦ κάθε ἥρωα μὲ τὸ πάθος του καὶ τὸ φάρμακον τοῦ μνησιπήμονος πόνου.