Καθένας, γιὰ κάποιο λόγο, αἰτία πού, ἴσως, τὸν ὑπερβαίνει, μιλάει -σιωπᾷ· ἔρχεται -φεύγει· καταλαβαίνει -ἀρνεῖται νὰ καταλάβῃ· τιμάει -βεβηλώνει· σέβεται -προκαλεῖ· ζῇ -πεθαίνει… Κ’ εἶναι καλοκρυμμένα ὅλα τοῦτα κι ἀδιαφανῆ, πολλὲς φορές, καὶ στὸν πλέον δικό. Ὁπότε, τί μοῦ μένει;: Ἡ πράξη του, μαζὶ μὲ τὴν ὑπενθύμιση πὼς κ’ ἐμένα μὲ κινοῦν τέτοια ἀπροσπέλαστα γιὰ τοὺς ἄλλους.