Σὰν τὸ Φιλοκτήτη μές στὴν ἐρημιά,

θέρος καὶ χειμῶνα μ’ ἀνοιχτή πληγή.

Ὅσο κι ἂν φωνάζῃς, ὅσο κι ἂν κραυγάζῃς,

μόνον ἡ ἠχώ σου νὰ  ἀ ν τ ι λ α λ ῇ!..
Κλέψαν τὴ ζωή σου, ποὺ πυορροεῖ,

καὶ σὲ παρατῆσαν μέσα στὴ σιωπή.

Ὁ ἄνεμος φυσάει, τὰ πουλιὰ περνᾶνε,

κ’ ἐσὺ μόνος πάντα καρτερεῖς αὐγή·
νὰ βαστᾷς τὸ τόξο τοῦ παλιοῦ Ἡρακλῆ,

ποὺ μεμιᾶς μετράει τὰ ὔψη τ’ οὐρανοῦ.

Ἔρχεται μιὰ σκέψη, ὕστατή σου γνώση:

Λῆμνος-ἄδεια νῆσος, ὅλων ἡ ζωή.

[Ἡ στιχουργικὴ ἀκολουθεῖ τὴ μουσικὴ τοῦ Ζουλφὶ Λιβανελὶ στὸ τραγούδι: Σὰν τὸ μετανάστη.]