Πρὶν ἀπὸ κάποια χρόνια, μία δασκάλα μου στὴν ὑποκριτική —ἠθοποιὸς ἄξια, ἔμπειρη καὶ παραταῦτα κόκκινο παννὶ στὴν τότε συνείδησή μου—, σὰν τὶς ἐξέθετα μερικὲς αἰτιάσεις γιὰ ἔναν ἐκκολαπτόμενο σκηνοθέτη, ποὺ τὸ ἑπόμενο διάστημα θά «μεσουρανοῦσε» στὴν ἑλληνικὴ σκηνή, γύριζει καὶ μοῦ λέει (ὕστερ’ ἀπὸ πολλά): Ναί, ἔτσι εἶναι – ὅπως τὰ λές· ὅμως, ποιόν ἐξυπηρετεῖ ἡ ἀλήθεια;.. Ποιόν βοηθᾷς λέγοντάς την;..

Θυμᾶμαι πόσο ταράχτηκα μὲ τόν «κυνισμό» της… Ὅμως, εἶχε  δ ί κ ι ο:  Δέ λές τὴν ἀλήθεια ἁπλᾶ γιὰ νὰ τὴν  π ῇ ς…  Ἔτσι, καταστρέφεις καὶ καταστρέφεσαι. Πρέπει νὰ ὑφίσταται σοβαρή αἰτία, γιὰ νὰ τὴν ξεστομίσῃς. Ἀλλά… ὁ εὔκολος τρόπος, γιὰ νὰ μήν ψευδόμαστε, εἶν’ ἡ ἄκριτη πολυλογία τῆς «ἀλήθειας». Ξεχνᾶμε πὼς ὑπάρχει κ’ ἡ σιωπή… Πολύ πιθανὸ νὰ  β λ ά ψ ῃ ς  ἀνοίγοντας τὸ στόμα πάνω στ’ ὁρμητικὸ ξέπεσμα τῆς «ἱερᾶς» σου «ἀγανακτήσεως». Καί, ὡς γνωστόν, κανένα ἔγκλημα δέν κρύβει τίποτα ἱερὸ καὶ ὅσιο μέσα του…

Ὄσο γιὰ τὴ δασκάλα μου κ’ ἐμένα..- φοβᾶμαι πὼς ἡ ἀντίληψη τούτη δέ μᾶς φέρνει κοντύτερα στὸν παράδεισο· μᾶλλον μᾶς τραβάει ἀκόμα βαθύτερα στὴν κόλαση – τὴν πάντα  ἐ δ ῶ  παροῦσα· στὸ καζάνι τῆς ζωῆς, ἡ κουτάλα γυρνάει ἀθόρυβα γοργότερα.