Ὅταν σχεδιάζεται ὁ φωτισμὸς μιᾶς ἐγκατάστασης, μέτρο ἀποδοτικότητας εἶναι πόσο φῶς χάνεται στὸν οὐρανὸ καὶ δέν καταλήγει στὸ ἔδαφος ἀποκάτω ἢ δίπλα. Ἔτσι, λοιπόν, ἂν ἡ κατάσταση σὲ τούτη τὴ χώρα, τὰ χρόνια τῆς μεταπολίτευσης, ἦταν ἕνας τεράστιος γλόμπος, θὰ φώτιζε στ’ ἀλήθεια μεγαλειωδῶς – πομποδῶς καὶ σπάταλα, ὅπως τὰ χριστουγεννιάτικα δέντρα στὶς κεντρικὲς πλατεῖες τῶν μεγαλουπόλεων· καὶ θάδειχνε εὐθεία στὸ ἀπέραντο τίποτα, χωρίς  μ ί α  ἀχτίδα νὰ φωτίζῃ στὰ πόδια μας ποὺ παραπατούσαμε…. Κάποια στιγμή, ἀπ’ τὴν ἐξαντλητικὴ καὶ κάκιστη χρήση, κάηκε ὁ γλόμπος – ἔσπασε σὲ χίλια κομμάτια. Μὰ ποῦ νὰ βρῇ ὁ τεχνικὸς μές στὸ πηχτό σκοτάδι, τὸν πανικὸ καὶ τὸ χαμό, τὸ δρόμο νὰ τὸν ἀλλάξῃ;!.