Γιὰ τὸ Γαμοπίλαφο τοῦ Πάρι Τακόπουλου
Ἓν ἀνδρῶν, ἓν θεῶν γένος· ἐκ μιᾶς δὲ πνέομεν ματρὸς ἀμφότεροι.
Πινδάρου Νεμεόνικος Στ΄, στ. 1
Ἐφ’ ὅσον ἴδια ἡ μήτρα θνητῶν τε καὶ ἀθανάτων, κοινὴ κ’ ἡ μητρική τους γλῶσσα· ἴδιος, λοιπόν, ὁ τρόπος ποὺ συνδιαλέγονται οἱ μυστικὲς δυνάμεις τῆς Φύσεως μὲ τὰ λόγια τῆς μάννας στὸ παιδὶ, τοῦ ἐρωτευμένου στὴν ἀγάπη του.
Κοσμική ἡ Ποίησις.
Ὅταν ὁ Ρωμαῖος ἀνεβαίνει στὸ μπαλκόνι τῆς Ἰουλιέτας, οἱ στίχοι δέν ἀκούγονται ἁπλῶς θεϊκοὶ στ’ ἀφτιὰ τῆς νεαρῆς Βερονέζας -εἶναι τέτοιοι! Σὰν ὁ Μεφιστοφελῆς προσπαθεῖ νὰ κλέψῃ τὴν ψυχὴ τοῦ σοφοῦ Φάουστ, εἶναι πρῶτα δαίμων κ’ ἔπειτα διάολος.
Ὅπως οἱ θεοί — μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἐγκόσμια — ἔχουν ἕνα τέλος καὶ αὐτοί, θάνατος βρίσκει τὴ λαλιά τους ποὺ ἐντός της κινούμεθα ὅλοι ἐμεῖς, τὰ παιδιά της. Μονάχα ποὺ δέν ζῶ τὸν θάνατό μου, ὅπως καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ συλλαμβάνομαι στὴ μήτρα τῆς μητρός μου· ζῶ μονάχα τὰ ἐνδιάμεσα. Ἡ σύλληψη καὶ τὸ τέλος μου εἶναι ζωὴ τῶν ἄλλων -τῶν ὑπολοίπων τὸ ἀναμετάξυ. Ἐγὼ γεννῶμαι συνεχῶς, ὥσπου ν’ ἀποκτήσω συνείδηση· καὶ πεθαίνω ἀδιαλείπτως, ὡς ὅτου «πάρω ἀπόφαση» πὼς ὁ Κόσμος ἐχάθη μαζί μου: σὰν τραῖνο ποὺ δὲν τρέχει πιά, μά… κι οὔτε σταματάει…
Ἡ γλῶσσα μου, ζωντανὸ πλάσμα κ’ ἐκείνη -ὅσο κ’ ἐγώ! Ὡριμάζει, γερνάει καὶ πεθαίνει. Ἔχει καὶ αὐτή τὴν περιπέτειά της…- καὶ τί περιπέτεια!: Χάνεται μές στοὺς αἰῶνες ἡ στιγμὴ τοῦ τοκετοῦ (ἂν ὑπάρχῃ κιόλας) καί, εὐτυχῶς, ἀκόμα δὲν ἔχω ἀκούσει (καὶ οὔτε θὰ μπορέσω ποτὲ ν’ ακούσω) τὸν ἐπιθανάτιο ρόγχο της. Μονάχα βλέπω καὶ νοιώθω τὰ δύστροπα γηρατειά της: Τὴ λυπᾶμαι καθὼς τὴ σέρνουν ἀστόλιστη, χρεοκοπημένη κι ἀνάπηρη γραῖα στὶς πολύχρωμες ψηφιακὲς ὀθόνες τῆς ἀκαταπαύστως ρεούσης πληροφορίας.
Νά τὸ πλαίσιο γιὰ τὸν ΑΛΦΑ καὶ τὸν ΓΑΜΑ, τὰ δύο κύρια πρόσωπα τοῦ Γαμοπίλαφου τοῦ Πάρι Τακόπουλου. Ὅλος ὁ κόσμος ἔχει πάψει πιὰ νὰ συνομιλῇ. Ἡ γλῶσσα ἔχει μουμιοποιηθῆ στὴ σαρκοφάγο τῆς ἠλεκτρονικῆς «ἐπικοινωνίας». Συναντοῦνται κάπου,.. κάποτε… σὰ δύο μπεκεττικοὶ γυρολόγιοι καὶ ξαναπιάνουν τὸ γαϊτανάκι τῆς παληᾶς τους σχέσεως· τότε, ὅμως, ὅλα ἦταν «ἀθῳότερα»: ἦταν τὰ μόνα παιδιὰ ποὺ ἔκαναν ἀκόμα παρέα μεταξύ τους καὶ δὲν ἀναλώνονταν στὰ ἱστολόγια καὶ τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως· ἔνοιωθαν τὴ βαθεῖαν ἀνάγκη γι’ ἄμεση σχέση, γι’ ἀνταλλαγὴ ἕως καὶ φιλοσοφικῶν ἐπιχειρημάτων σ’ ἕνα θεατρικὸ παιχνίδι ποὺ ἐλάμβανε μορφὴν ἀρχαίων Συμποσίων.
Τώρα πιά, ὁ μὲν ΓΑΜΑ μές σ’ ἕναν ἀδιέξοδο γάμο κι ὁ δὲ ΑΛΦΑ δηλητηριασμένος ἀπὸ τοξικὴ εἰρωνεία -σημάδι ποὺ τοῦ ἄφησε ἡ σκληράδα τῆς πραγματικότητος. Μιλᾶνε, διαπληκτίζονται (πλήττονται μεταξύ τους, ὅπως ἀναφέρεται στὸ ἔργο, καὶ μερικὲς στιγμὲς πλήττουν…), κοροϊδεύουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ θυμοῦνται τὰ περασμένα μεγαλεῖα τῆς ἀληθινῆς συνομιλίας ποὺ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς… Ζοῦν τὴ μοναξιὰ τοῦ θνῄσκοντος Πολιτισμοῦ, μὰ δέν παύουν νὰ ὁραματίζωνται ἕνα Παράδεισο -τοὐλάχιστον ὁ ΓΑΜΑ ποὺ περιμένει διακαῶς τὴ δικιά του Βεατρίκη ὡς ἄλλος Δάντης, γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὸν τελευταῖο οὐρανὸ τοῦ βασανιστικῶς ἀκίνητου κινοῦντος Θεοῦ, τοῦ μονίμως ἀναμενομένου καὶ μηδέποτε ἀφικνουμένου!
Τὰ ψέματα ἔχουν τελειώσει χρόνια τώρα… Θὰ δοκιμάσουν τὸ γαμοπίλαφο, τὸ κρητικὸ γαμήλιο ἔδεσμα, κ’ ὕστερα θὰ ἐκπέσουν σὲ ρομποτοειδῆ ὄντα στὶς σκοπιὲς τοῦ Ἀγνώστου κι ἀδικοχαμένου Πνεύματος. Ἦρθε ὁ καιρὸς κ’ ἐκεῖνοι νὰ ἐξελιχθοῦν.
Ἐν τέλει, ἡ γλῶσσα, ἂν πεθαίνῃ, ὁ θάνατός της δέν βιώνεται ὡς τέτοιος· καταδύεται ἀργὰ στὴν ἀνυπαρξία τῆς μορφῆς — αὐτὴ ἡ κατεξοχὴν μορφοποιητικὴ δύναμη — κι ἀπὸ μέσα της ξεπηδάει
κάτι ὅλως ἄλλο –
κάτι ὅλως ἄλαλο.
