Σὰν πεθαίνῃ κάποιος, θυμοῦνται ὅλοι τὰ καλά του… Ὅσο ζῇ, ὅμως, ὁ πράγματι σημαντικός;.. Τότε, τί κάνουνε; Ὅταν τὸν ἔχουνε δίπλα τους τὶς εὐτυχεῖς στιγμές, πόσο ξεχνᾶνε τὸν ὅποιον ἐγωισμό τους; Καὶ πρὶν ἀπ’ αὐτό, ἄραγε, τὸν καταλάβανε σὲ κάτιτίς ἤ, μήπως, περιμένανε μιὰ ζωὴ ὁλάκερη τὴν κρίση ἄλλου, γιὰ νὰ πιστέψουν σ’ ὅ,τι βλέπουν;..

Πολλές φορὲς βάζω τὸ ἑξῆς ἐρώτημα στὸν ἑαυτό μου: Ἂν ζωντάνευε καὶ καθόταν σ’ ἕνα παγγάκι τοῦ πάρκου κάποιος γιὰ σένα καταβολικός, καὶ σοῦ ΄γνεφε, τί θὰ καταλάβαινες; Θάσουν σὲ θέση ν’ ἀνακαλύψῃς τὴ μοναδικότητά του; Κ’ ἐπειδὴ αὐτὸ φαντάζει γιὰ πολλοὺς σχεδὸν μεταφυσικό,.. ἂν σοῦ ΄δινε ἕνα ἔργο του νὰ τὸ διαβάσῃς ἢ νὰ τὸ δῇς, νὰ τ’ ἀκούσῃς, τί θ’ ἀντιλαμβανόσουν; Ἂν σοῦ διατύπωνε μιὰ σκέψη τελοσπάντων;.. Πόσο αὐτόνομα θὰ ἐννοοῦσες τὸ μέγεθος πέρ’ ἀπὸ κάθε κρίση παραδεδομένη;

Ἔτσι, λοιπόν, κάθε φορὰ ποὺ δοξάζεται ὁ πεθαμένος, πρῶτα ἂς ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὴ δικιά μας ἱκανότητα ἐλεύθερης ἀπὸ σχήματα αἴσθησης, γιὰ ν’ ἀρθοῦμε κάποτε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ νὰ πάψουμε τὰ εὐχολόγια καὶ τὰ κακαίσθητα πνευματικὰ μνημόσυνα τοῦ συρμοῦ μέ «κόλλυβα» κι «ἀντίδωρα»…