Ἄκου, ὦ, ἄκου…

Σπουδάσαμε τὸν Κόσμο ἀναπολῶντας τὴ βρεφική μας ἡλικία -τὴ στιγμὴ ποὺ βγήκαμε ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς μάννας μας. Γνωρίσαμε, μάθαμε καὶ νοήσαμε τ’ ὅλον καταδυόμενοι στὰ βάθη τῆς ἄπειρης ψυχῆς μας.

Νοιώσαμε τὶς φλέβες μας νὰ πάλλωνται· πάνω στὸν ἀδήριτο ρυθμό τους μᾶς ἀπεκαλύφθη ἡ μουσικὴ τοῦ Σύμπαντος. Φέραμε τὄνα μας πόδι μπρός ἀπ’ τὸ ἄλλο καὶ ἐξαίφνης εἰκόνα πλήρης μᾶς παρουσιάσθη τὸ βάδισμα τῆς Ἱστορίας.

Γεράσαμε καὶ κάποια στιγμὴ ἀνεπαίσθητη μᾶς φανερώθη τὸ Νόημα!

Μά, ποιό εἰναι τέλοσπάντων; Ποιό;!

Νά ἡ λύπη μας… Ἔτσι μισοί — φασματικὲς μορφές — τριγυρνᾶμε στὶς ἐρημιὲς τῆς Ὕπαρξης, μὰ πουθένα στὴ μνήμη ἐκείνη ἡ στιγμοῦλα.