Μονάχος κ’ ἔρημος, περίτρομος
καὶ κυκλωμένος ἀπ’ τὴ φύση του,
ὅλο παρακαλάει ὁ ἄνθρωπος
μιὰ γοητεία ἄγνωστη ἄπιαστη –
τὴν πλημυρίδα τοῦ Σύμπαντος:

Κόσμε μεγάλε κι «ἄσωστε», νἀρθῇς στὰ συγκαλά σου!
Κόσμε μεγάλε κι «ἄσωστε», τὴ θέση ποὔχεις συλλογίσου!
Ἀλλιῶς θενἄρθω ἐγώ «σωτήρας» σου, νὰ βάλω κάποια «τάξη»...