Παιδίον ἤμην ἀμαθὲς καὶ νήπιον ἐν κόσμῳ,
τὸν οὐρανὸν οὐκ ἔβλεπον, τὰ ᾅδου οὐκ ἐπέγνων,
τὰ πέρατα τὸ σῶμα μου, ἡ χεὶρ ἡ δύναμίς μου.
Οὐδέποτ’ ὅμως ἔφθασα εἰς τὴν πικρὰν τὴν πλάνην,
ὡς εἴπω τὸ περίγραμμα τοῦ τότε ἑαυτοῦ μου
μέτρον, ὁδὸν καὶ νόμισμα ἁπάντων τῶν ἐν κτίσει,
ἀρχὴν καὶ μέσον καὶ σταθμὸν τὸ ἔλλειμ’ ἀνθρωπείου.