Πρὸς Ὀφηλίαν Ἁμλέτος ἐκέκραξε γράμματι πάθους:
Νύμφη γλυκεῖα βροτή, κόρη θανάτου πικρή,

φθίσι ζωῆς γλυκυτάτη κ’ ἐλπίς μου μονήρης ἐν Κόσμῳ,
κάλλος σου ἀπώλεσα νῦν, ἔρως κατῆλθε νοτίς,

ῥεῦμα ποτάμιον ἥρπαξε φύλλα καρδίας, καὶ πλέει
σῶμα ἐπὶ χάρτου ψυχρόν, σβέννυται μέλαν ὑγρόν.