Ἀναμιμνήσκεται ἐκεῖνος· ἀναβιώνει τὸ δέμας·
στοχάζεται τί καθιστᾷ ἑαυτὸν τὸ Σύμπαν,
τί τὸν κινεῖ καὶ τί τὸν κατέχει,
ὥστε δρῶν τὸ πρόσωπον νὰ ὁρᾷ τὸ δρώμενον.
Ἡ ἅλυσος τῆς Μνήμης λήγει εἰς τὸ τέρμα τῆς Πράξεως,
καὶ ἡ Πρᾶξις γενηθεῖσα Μνήμη βεβαιώνει
τὸ πρόσωπον τῆς Σκηνῆς καὶ τοῦ Κόσμου
καὶ τοῦ Λόγου τὸ ἀληθὲς καὶ τὸν θεατὴν
διὰ τὴν ἀναγκαίαν καὶ ἀδηρίτως τραγικήν ἰδιοπροσωπίαν.
Καθότι ὅπου Δρᾶμα Μνῆμα καὶ ὅπου Μνῆμα Δρᾶμα.
Καθότι Δρᾶμα τὸ Πρᾶγμα καὶ Πρᾶγμα τὸ Δρᾶμα
καὶ ἔργον τὸ Πρᾶγμα καὶ τοῦ δήμου οὐσία
καὶ μόνη περιουσία τοῦ Χρόνου ἡ Ποίησις.