Ἄξαφνα αἰσθάνομαι: Κάτι λακτίζῃ βαθιά στὴν ψυχή μου·
ὡς νὰ ξανοίγῃ οὐρανός νέος, μεγάλος, λαμπρός!
Εἶναι μιὰ στάση, μιὰ τάση, τὸ βλέμμα, τὸ πνεῦμα·
μέρη ποὺ φέρνουν μεμιᾶς ὄντως μιὰ τέτοια χαρά.
Μές στὸ μικρὸ διαπιστώνω τὸ μέγα, τὸ σύμπαν τοῦ ἀνθρώπου.
Μέσα στὸν ἄλλον ἐγώ βρίσκω στ’ ἀλήθεια ἑαυτόν.
