Πρωί-πρωὶ σκάει τὸ παιγνιδιάρικο κυματάκι στὴν ἀκτὴ μετὰ τὴν ἄγρια νυχτερινὴ καταιγίδα στ’ ἀνοιχτά. Παίζει τὸ παιδάκι μὲ τὰ κουβαδάκια του· χθὲς θαλασσοπνιγήκανε πόσοι στὸ ναυάγιο. Σβήνει ἁπαλὰ τὸ κῦμα στὰ ρηχὰ ὅπως λαμπυρίζουνε στὸν καθαρὸ τὸν ἥλιο· θέριευε χθὲς πανύψηλο κάτω ἀπ’ τὸ μαῦρο σύννεφο, στὰ βαθιὰ νερά. Τὸ μεσημέρι ἔφτασε ἡ κακοκαιρία κοντὰ στὴ στεριά, καὶ γιὰ λίγο οἱ ἄνθρωποι συνέλαβαν τί τρόμος, ἀστραπές, βροντὲς καὶ στρόβιλοι χρειάζονται, γιὰ νὰ εὐφραίνωνται μὲ τὸ ἄκακο τὸ κυματάκι.