Ἦταν ἕνας σοφὸς τοὺς χρόνους τοὺς παληούς.
Ἐκεῖνος ἄφηνε στὴν ἄκρη συνεχῶς
τὸ ἄφταστο τέλειο καὶ τὸ φασματικὸ
διαλέγοντας γενναῖα κι ἀποφασιστικά
τὸ βέλτιστο μονάχ’ ἀπ’ ὅλα τὰ γνωστά.
Ἔπειτα τὴν πορεία του ἄλλαζε διαρκῶς.
Ἀλλὰ ποτέ του δὲν ξεχνοῦσε τὸ σκοπό.
Ἔτσι προχώραγε, καθὼς λέν, ὁ σοφός.