[Ἀπόδοση ἀπό: Vladimir Mayakovsky, Poems, translated by Dorian Rottenburg, U.S.S.R., 1972, σελ. 28.]

Ἄκου, ἄκου τώρα!

Ἂν ὑπάρχουν ἀστέρια ἀναμμένα, σίγουρα

κάποιος μὲ ζέση τὰ ποθεῖ,

κάποιος ποὺ θέλει νὰ λάμπουνε λιγάκι,

κάποιος ποὺ λέει τὶς τοσοδοῦλες

κηλίδες ἀπὸ σάλιο,

κόσμημα;..

Κι ἀλλοπαρμένος

ἀπ’ ἄγριες χιονοθύελλες σκόνης μεσημβρινῆς,

κλαίγοντας μέσα τους πρὸς τὸ Θεό

φοβᾶται πὼς εἶν’ ἀργὰ πολύ·

καὶ βγάζει λυγμούς,

φυλάει τὸ χέρι σὰν ξάφνου ἐκτείνεται,

ὁρκίζεται

πὼς δέ μπορεῖ – ν’ ἀντέξῃ δέ μπορεῖ μιὰ μοῖρα, ἄναστρη:

Μὰ πρέπει νὰ ὑπάρχῃ κάποιο ἀστράκι – πρέπει, πρέπει!

Ὕστερα, ἄγχος τὸν καταλαμβάνει,

ἂν καὶ γαλήνιος φαντάζῃ…

Μουρμουρίζει σ’ ἕναν ἄλλον:

«Ἐσύ τὰ πᾶς καλύτερα;

Δέ φοβᾶσαι;

Ὅλα καλά;..»

Ἄκου, ἄκου τώρα!:

Γιὰ κάποιον στεριώθηκαν ἐκεῖ τ’ ἀστέρια,

γιὰ κάποιον ποὺ ποθεῖ

πώς, πάνω ἀπὸ τὶς σκέπες,

ἕν’ ἀστράκι κάπου θὰ φανῇ;..