Ὅταν ἀκούω ἀφορισμοὺς γιὰ τὰ ὅρια τῶν ἀνθρωπίνων ἱκανοτήτων («ὅλα τὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος», «τίποτα δέ μπορεῖ», «κανείς δὲ δύναται νὰ κάνῃ κάτι συγκεκριμένο», «ὅλοι, ἂν θέλουν, πράττουν τοῦτο ἢ τὸ ἄλλο»), στέκομαι σκεπτικός: Συχνά, οἱ διαπιστώσεις αὐτὲς ἀποτελοῦν ἀβασάνιστες γενικεύσεις τῆς στενῆς μᾶς ἐμπειρίας. Παραταῦτα, ποιό ἄλλο ὄργανο ἔχουμε ἀπ’ τὴν ἐμπειρία τὴ δικιά μας ἢ τῶν συνανθρώπων μας, καθὼς καὶ τὴ Λογική, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε βαθύτερα τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν Κόσμο ποὺ εἴμαστε μέρος του;.. Θὰ προσμετροῦσα τὸ ἔνστικτο καὶ τὴ διαίσθηση, ἀλλὰ γιὰ τ’  ἄ φ α τ α  σωπαίνω. Ἡ ζωὴ κι ὁ στοχασμός, ἄλλωστε, βρίσκουν, πέραν αὐτῆς τῆς σύντομης ἀναλυτικῆς ὑπόμνησης, δρόμους καὶ τρόπους διαφορετικοὺς καὶ καταλληλότερους, γιὰ νὰ καταδείξουν ἀκριβῶς τοῦτα τὰ ἄφατα…