Ἐχθές, γι’ ἀκόμα μιὰ φορά, ἐκτυλίχθησαν σκηνὲς ἐπικολυρικὲς καί ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση καί ἀπὸ τ’ ἀντιπολιτευόμενα κόμματα, δηλαδὴ ἀπὸ σύσσωμη τὴν ἐξουσία τοῦ τόπου. Σήμερα συνεχίζουν τὶς μεταξύ τους ἔριδες, ἔχοντας ἑκατέρωθεν παραστήσει τὸ θέαμα ποὺ τοὺς ἐξυπηρετεῖ -λές κ’ ὑπάρχει μιὰ τέτοια πολυτέλεια στοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε.
Ὁ χθεσινὸς ἑορτασμὸς γιὰ λόγους βαθεῖς δέν εἶναι ἐθνικὴ ἑορτή· ὁ πλέον βαθύτατος ὁ ἑξῆς: Ὁ ἑορτασμός, ὅσο κι ἂν ἀποστρογγυλώνουν τὰ πράγματα ἀκόμα καί τῆς Δεξιᾶς, δέν ἐνώνει τοὺς Ἕλληνες ἀνεξαρτήτως πολιτικῆς τοποθετήσεως, μὰ τοὺς διχάζει κιόλας βάσει συγκεκριμένων πρακτικῶν καὶ τοποθετήσεων κυρίως τῆς Ἀριστερᾶς, ἐν προκειμένῳ.
Συνεπῶς, ἐγὼ δέν γράφω ἐδῶ γιὰ νὰ λάβω θέση· δὲν μ’ ἀγγίζει καθόλου τὸ ζήτημα, ἐφόσον εἶναι μεριστικό. Ἂς ἑορτάζῃ καθεῖς καταπὼς ἐπιβάλλει ἡ συνείδησή του τῶν πραγμάτων, ἐφόσον κατὰ τὸν ἑορτασμὸ δέν δημιουργεῖ πρόβλημα σ’ ἕναν ἄφταιγο συμπατριώτη του. Ἂς πιστεύῃ κιόλας κι ἂς γράφῃ πὼς τὸ Πολυτεχνεῖο ἄλλαξε τὴ Νεοελληνικὴ Ἱστορία. Ἔχει κάθε δικαίωμα καὶ κρίνεται σ’ ἐπίπεδο ἰδεῶν καὶ συσχετίσεως τους μὲ τὸ ἴδιο τὸ πρᾶγμα.
Παρὰ ταῦτα, ἂς σημειωθῇ τὸ ἑξῆς: Εἶναι ἐξυπηρετικώτατο νὰ γίνῃ συνείδηση πὼς μόνο ὁ «ἀγὼν διὰ τὴν δημοκρατίαν» ἀποτελεῖ αἰτία ἀντιστάσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Βοηθάει τὴ γραφειοκρατία τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους ἡ ταύτιση τῶν ἑορτασμῶν τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν μαζί του, καθὼς ἐκεῖνο τοὺς ἐκτελεῖ, τοὺς ἀναβάλλει ἢ τοὺς παύει κατὰ τὴν ἀνέλεγκτη κρίση του. Βγάζει ἀπὸ πολλούς μπελάδες πολλούς ἡ «ἐμπέδωση» πώς:
Μπορεῖτε (ἴσως) ν’ ἀγωνίζεστε γιὰ τὴ διαρρύθμιση τοῦ σαλονιοῦ (τὴ «δημοκρατία»), μὰ τὸ κλειδί (σύνορα, ἐθνικὸς χῶρος, ἐπικράτεια, θεσμοὶ καὶ πέραν τῆς ὅποιας δημοκρατικῆς θεωρήσεως) ποτέ δὲ θὰ τὸ λάβετε· ἅμα θελήσετε νὰ φέρετε κάνα καινούργιο ἔπιπλο, ἐγώ, τὸ ἀνέλεγκτον κράτος, θὰ λέω πότε ἡ πορτὰ θ’ ἀνοίγῃ καὶ πότε θὰ κλείνῃ!
Γνωρίζω τὴ ζέση πολλῶν νὰ στοιχειοθετήσουν πὼς ἑλληνικὴ ἐθνικὴ συνείδηση παρουσιάζεται μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, δηλαδὴ μὲ τὴ συγκατάθεση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Πέραν τῆς ὅλης γελοιότητος, ποὺ μαρτυροῦν πηγὲς ἐπὶ πηγῶν χιλιετίες τώρα καὶ ἀδιαλείπτως, κρίνω πὼς τοῦτο ἀποτελεῖ τὸ πλέον ἀντιλαϊκὸ κι ἀντιδραστικὸ μύθευμα. Τοῦ χρόνου κλείνουν 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ’21· εὔχομαι νὰ στοχασθοῦν οἱ συμπατριῶτες ὄψεις τῶν γεγονότων ποὺ καθόλου δέν κάμουν τὸ ἔργο τῆς ἐπιβολῆς εὐκολώτερο, μὰ τοὐναντίον τὸ ἀποτρέπουν ριζικῶς.
