Ἐν δημοτικῷ, πρὸ πρωινῆς προσευχῆς, ἐσώρευον σακκίδια αὐτῶν εἰς κέντρον λωρίδος δι’ αὐτῶν τάξιν. Ἔθεον πέριξ σωροῦ κυνηγοῦντες εἷς ἄλλον. Ἡμέραν τινά, ἐν θορύβῳ, ἀναιτίως πίπτει. Ἐγείρεται. Τηρεῖ: ἅπαντα καθαρά -οὐθὲν ἐμποδών. Εἰς ἄλλην στροφὴν ὁμοίως πίπτει. Ἐγείρεται πάλιν. Τρὶς ἴδιον. Ἀλλὰ καθορῇ συμμαθητὴν κρυφίως ἐν σακκιδίοις ἐκτείνειν πόδα αὐτοῦ ὡς αὐτὸν διπλώσειν. Ἔκτότε ἐνενόησε σχῆμα βίου: καθαρὸν τοπίον, ταχύτης, στροφαί, κεκρυμμένος ποὺς διαβολικός, πτῶσις ἢ ἀποφυγή, ἔγερσις καὶ ἀνάστασις. Εἰθισμένον πλέον ἀγνοεῖν πληγὰς πρὸ ἐπανόδου. Παρὰ ταῦτα ἀνέπτυξε προσέτι αἴσθησιν ὀξεῖαν ἐν «γύρω-γύρω τοῦ ἑνὸς» καὶ σατανᾶ πόδα συντέμνει.