Πηγαίνει κάποιος σ’ ἕναν ἔντιμο ἄνθρωπο νὰ τοῦ ζητήσῃ χρήματα: «Φίλε μου, χρειάζομαι λεφτά, γιὰ νὰ ζήσω. Θὰ σοῦ τὰ ἐπιστρέψω τὸ ἀργότερο σὲ μερικὲς μέρες.» Τοῦ ἀπαντάει ὁ ἔντιμος: «Βεβαίως, φίλε μου! Πάρ’ τα. Καί, ὅταν θὰ τἄχῃς, πές μου.» Πέρασαν μέρες, μῆνες, ἔφτασε χρόνος· κι ὁ «φίλος» ἄφαντος. Ἔμαθε κιόλας πὼς ζοῦσε πιὰ μ’ ἄνεση. Ὁ ἔντιμος σκέφτηκε: «Ἡ φιλία εἶν’ ἀνεκτίμητο ἀγαθό· ἄρα, κάθε κίβδηλος “φίλος”, ἀπείρως μεγάλο κακό. Ὅ,τι χρήματα κι ἂν ἔχασα, λίγα μπρὸς στὴν ὑποκρισία ποὺ γλύτωσα.»