Ἡ Διχόνοια, ποὺ βαστάει
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή,
καθενός χαμογελάει
«Πάρ’ το», λέγοντας, «κ’ ἐσύ!..»

Διονύσιος Σολωμός, Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν ΡΜΔ΄

Ὅ,τι βλέπω στὴν ἀνικανότητα τῶν πολιτικῶν παραγόντων νὰ συνεννοηθοῦν, ἴδιο κι ἀπαράλλαχτο τὸ ἀναγνωρίζω σὲ φίλους, οἰκογένειες, συνεργάτες καὶ συνεταίρους: Ὁ στενός ἐγωισμός, ἡ ἀμετανόητη προσκόλληση στὸ προσωπικὸ δόγμα, ἡ ἐξάσκηση τῆς ὅποιας ἐξουσίας στὸ ἕτερο καί,  σ υ ν ά μ α,  ὁ στρουθοκαμηλισμὸς τῆς δῆθεν ἀνοχῆς καὶ κατανόησης τοῦ ἀλλότριου (δηλαδή, ἡ ἀδυναμία ἀνάληψης εὐθύνης καὶ τὸ ξεδιάντροπο ψέμα), ἔχουνε κατακυριέψει τὴν πολιτεία μας.

Ἡ Διχόνοια ἔχει, λοιπόν, ὀνοματεπώνυμο κ’ ἐντελῶς ὑστερόβουλη ἀτομικὴ προέλευση· σιμώνει ἀπ’ τ’ ἀπέναντι πεζοδρόμιο καὶ καιροφυλακτεῖ στὸ πρῶτο τὸ φανάρι νὰ σπρώξῃ τὸν ἀνυποψίαστο πεζὸ στὶς ρόδες τῶν αὐτοκινήτων προσποιούμενη μετὰ τὸν τροχονόμο ποὺ ρυθμίζει τὴν κυκλοφορία, γιὰ νάρθῃ τ’ ἀσθενοφόρο…