Ὄψιν πεδίου κατέχει τῷ βλέμματι μόνον σαρκίου –
ἅπαν ἐν τόπῳ μικρῷ σφαίρας μεγίστης τῆς γῆς.

Χῶρον ἀφίει ἐν νοῒ θεωρεῖν τὰ τῆς κτίσεως πλάτη:
οὕτω τὸ νέον τηρεῖ, ἴσα τὸ ἀρχαῖον ποθεῖ.

Χρόνον προσφέρει καρδίᾳ τὸ πέραν κτιστῶν ἀγαπῆσαι:
νῦν τῶν αἰώνων ἀεί, πρώτην ζωῆς τὴν πηγήν.