Πάρις Τακόπουλος:

1926-30

Ἔχασες τὰ λογικά σου, Ἐσένιν;

Μαγιακόφσκι, 1926

Αἰσθάνομαι πὼς τὸ Ἐγώ μου, δέ μοῦ φθάνει…

Μαγιακόφκσι, 1930

Ἔχασες πιὰ τὰ λογικά σου, ποιητά;

Καλά ν’ αὐτοκτονήσῃς,

ἀλλὰ γιατί ν’ ἀφήσῃς

τὰ τελευταῖα λόγια σου

γραμμένα μὲ τὸ αἷμα σου;

Ὁ λόγος —πές μου— ποιός, νὰ μεγαλώσῃς

τῶν αὐτοκτονιῶν τὸν ἀριθμό;

Δὲ θάτανε καλύτερα ν’ αὐξήσῃς

τοῦ μελανιοῦ τὴν κατανάλωση;

Τέσσερα χρόνια περᾶσαν ἀκριβῶς

ἀπ’ τὸν καιρὸ ποὺ ὁ Μαγιακόφσκι

εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια τὰ πικρά

γιὰ ἕνα θάνατο τόσο κουτό…

Κ’ ὕστερ’ αὐτοκτόνησε κι αὐτός!..

[Τὰ ποιητικά (2010-1950), Ποταμός, Ἀθήνα, 2010, σελ. 299.]

Μᾶλλον, γιὰ τοὺς μουσόπληκτους, τὸ μελάνι γιὰ τά «δημιουργήματά» τους κοστίζει περσότερο ἀπ’ τὸ αἷμα τους… Καί, ἂν εἶν’ τὸ μελάνι ἐνὸς Μαγιακόφσκι, ἡ τιμὴ τοῦ αἵματος ἔχει πολύ νὰ κατέβῃ ἀκόμα, δίχως νὰ χυθῇ ἀπ’ τὶς φλέβες τζάμπα… Μά, ἂν εἶν’ τὸ μελάνι τοῦ ποιητῆ Σαλταλαμάκια, σὰν τί ἀξία ν’ ἀπομείνῃ στὸ ἤδη ὑποτιμημένο αἷμα;.. Ἔλα μου ὅμως πού, ὑπακούοντας στούς «νόμους τῆς Ἀγορᾶς», ὁ Σαλταλαμάκιας πεισματικά ἀρνεῖται ν’ ἀποπειραθῇ, ἔστω, αὐτοκτονία, καὶ συνεχίζει ἀκάθεκτος τὴ γραφή!..