Ἀργά-ἀργὰ ψηλώνουνε τ’ ἀνθρώπινα κορμάκια·
ἀγάλι-ἀγάλι ἀντρειεύουνε τὰ στάχυα μές ‘ς τὸν Κόσμον.
Ὅμως εὐθύς ὁ Θεριστὴς τὰ κόβει καὶ τὰ ρίχνει.
Χρόνους καὶ χρόνους μάχονταν, ἀρκοῦσε μιά στιγμοῦλλα
νὰ νοιώσουν τὶς ἀνάσες τους τὴν μιάν σιμὰ ‘ς τὴν ἄλλην.
Καὶ πέφτουν ἴσια πλέον κεῖ στὴν σπιθαμὴν ‘ποῦ ἐσκιάζαν.