Ἀργά-ἀργὰ ψηλώνουνε τ’ ἀνθρώπινα κορμάκια –
ἀγάλι-ἀγάλι ἀντρειεύουνε τὰ στάχια μές στὸν Κόσμο.
Ὅμως, μεμιᾶς ὁ Θεριστὴς τὰ κόβει καὶ τὰ ρίχνει.
Γιὰ χρόνια πολεμούσανε, μ’ ἀρκοῦσε μιά στιγμοῦλα
νὰ νοιώσουν τὶς ἀνάσες τους τὴ μιά διπλα στὴν ἄλλην…
Κ’ εἰν’ ὅλα,  ἴ σ α  πιὰ στὴ σπιθαμὴ ποὺ σκιάζαν.