Ἀργά-ἀργὰ ψηλώνουνε τ’ ἀνθρώπινα κορμάκια –

ἀγάλι-ἀγάλι ἀντρειεύουνε τὰ στάχια μές στὸν Κόσμο.

Ὅμως, μεμιᾶς ὁ Θεριστὴς τὰ κόβει καὶ τὰ ρίχνει.

Γιὰ χρόνια πολεμούσανε, μ’ ἀρκοῦσε μιά στιγμοῦλα

νὰ νοιώσουν τὶς ἀνάσες τους τὴ μιά διπλα στὴν ἄλλην…

Κ’ εἰν’ ὅλα,  ἴ σ α  πιὰ στὴ σπιθαμὴ ποὺ σκιάζαν.