Θυμᾶμαι πώς, ὅταν μικρό παιδὶ μὲ πήγαινε ἡ μητέρα μου στὸ παιδιατρεῖο τοῦ Κωνσταντίνου Σπανοῦ, ἔνοιωθα στὸν προθάλαμο ἄβολα -ἕν’ ἄγχος μὲ κατελάμβανε, ὅπως κάθ’ ἀσθενὴ ὅποιας ἡλικίας… Μά, σὰν ἔφτανε ἡ σειρά μου κι ἄρχιζε νὰ μ’ ἐξετάζῃ, νόμιζα πὼς ὅλα πιά στὸν Κόσμο εἴχαν ἔρθει στὴν ἁρμόζουσα θέση τους. Ἂν ἤμουνα πιστός, θάγραφα πὼς κατέβηκε ὁ Χριστὸς καὶ ψηλαφοῦσε τὸ κορμί μου, γιὰ νὰ βεβαιώσῃ τὴν παρουσία μου! Ἡ ὑπαρξιακὴ πληρότητα, ποὺ πρόσφερε τὸ χέρι τοῦ γιατροῦ, ἀπετέλεσε, καταπὼς πιά τὸ καταλαβαίνω, διαβατήριο ἀνάπτυξης ψυχῆς καὶ σώματος.

Κάμποσα χρόνια ἀργότερα, εἶχα τὴν τύχη καὶ μεγάλη χαρὰ νὰ γνωρίσω τόν, μακαρίτη πιά, Ἰωάννη Τζαμπίρα. Μπαίνοντας στὸ γραφεῖο του, σὲ πλημύριζαν οἱ μελῳδίες τῆς πάντοτε προσεγμένης μουσικῆς σὲ συνδυασμὸ μὲ τοὺς δικούς του κρεμασμένους πίνακες. Ἀφότου ἄρχιζε ἡ συζήτηση (γιατί, προτοῦ προχωρήσῃ στὴν κυρίως ἐξέταση, πάντοτε συζητοῦσε γι’ ἀρκετήν ὥρα μὲ τὸν ἀσθενή του), τὰ τηλέφωνα ἔπαυαν· δὲν πά’ νὰ χτύπαγαν, ἐκεῖνος ἀκάθεκτος -δέν ἐνδιαφερόταν, παρὰ μόνον ὅταν τέλειωνε ἡ ἐπίσκεψη. Μάλιστα, λόγῳ κάποιων ἐπίμονων κλήσεων, λέγοντάς του κάποτε: Γιατρέ μου, ἀλίμονο, σηκώστε το!, μοῦ ΄χε ἀπαντήσει ὡς ἑξῆς: Κύριε Παπαδημητρόπουλε (μ’ ἀποκαλοῦσε πάντα εὐγενικώτατα μὲ τὸ ἐπίθετό μου, ἂν καὶ πολύ μικρώτερός του ἐγώ), προέχει ἡ ὑγεία σας! Ἀλλά, πέρ’ ἀπ’ τὴν ὑγεία σας τὴν τόσο σημαντικὴ γιὰ σᾶς, δέν ὑπάρχει περίπτωση νὰ διακόψω τὴ συζήτηση πούχουμε μεταξύ μας -τὴν τόσο σημαντικὴ γιὰ μένα!..

Ἡ σχέση μου μὲ τὴν Ἰατρική, περιορίζεται στὶς δικές μου ἀνάγκες -τὴν ἐπαφή μου μὲ γιατρούς, ὅταν νοσῶ καὶ χρειάζομαι τὴ βοήθειά τους. Ὅ,τι καθιστᾷ εἰδικές περιπτώσεις τοὺς δυὸ ποὺ ἀνέφερα, εἶν’ ἡ ἐντελῶς προσωπική μου ἀντίληψη πὼς λειτουργεῖ ὁ ἕνας — καὶ λειτουργοῦσε ὁ ἄλλος — ὄχι ἁπλᾶ ὡς ἐπαΐων ἐπαγγελματίας, ἀλλὰ ὡς θεραπευτὴς καὶ ψυχαγωγὸς μὲ τὴν οὐσιαστικώτερη καὶ φιλοσοφικώτερη ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἡ ἐξάσκηση αὐτῆς τῆς ἐπιστήμης προσεγγίζει τὴ βιωμένη γνώση γιὰ τὰ πλέον φυσικὰ κ’ ἔνυλα· τὸ μεταφυσικό της βάθος ὀφείλεται στὸ ἰδιότυπο φῶς ποὺ ρίχνει στὰ θεμέλια τῆς σκέψης, ἐκεῖ ποὺ ἑνώνεται πρωτογενῶς τὸ εὔρωστο πνεῦμα μὲ τὴν ἀναγκαία προϋπόθεσή του: τὸ ὑγιές σῶμα.