Κυλάει τὸ καλοκαίρι ὁ χρόνος

καὶ πέφτει στὴν ἀπέναντι τὴ μάντρα

ὅμοιος ἥσκιος ψηλοῦ κυπαρισσιοῦ.

Ἡ γῆ, ἀφοῦ ‘χῃ δώσει τὸν καρπό,

βαρειανασαίνει μέσα στὴν πυρά.

Τὸ Σύμπαν πιὰ ἀργεύει ἀγάλι-ἀγάλι

κι ὁ νοῦς μου τώρα προλαβαίνει

ἀκόμα καὶ τὴν ἀχτῖδα τοῦ ἥλιου

στὸ γαλανό, ἀνέφελον ὁρίζοντα.