[Σύνθεση ἀπό: Κώστας Σοφιανός, Τὸ φάντασμα τοῦ ὑποβολέα, Πλανόδιον, Ἀθήνα, 1994, σελ. 11-7.]

Βιολιὰ καὶ σαξόφωνα

στὴν ἐξέδρα τοῦ Φλοίσβου.

Κι ἀνθρῶποι μὲ ρόδες·

μὲ δεκανίκια – μὲ ξυλοπόδαρα·

μὲ γάντια γιὰ χέρια –

δίχως χέρια·

μὲ γυάλινα μάτια, μάτια καμένα –

δίχως μάτια!..

Ποῦθε τοὺς ἔφερναν;..

Ποῦ τοὺς πηγαῖναν;..

Δέν καταλάβαινα.

Μὰ μέσα μου ἔστεκε

ὁ Κόσμος  ἁ π λ ό ς.

Στὰ στάχια βαδίζανε

τὰ πόδια ματῶναν

κ’ ἡ νήπια ρητορεία

τοῦ τζίτζικα στὴν ἀντηλιὰ

τὶς γενικεύσεις ἐπέτεινε:

Ἄλλα τὰ ὅπλα –

ἴδια τὰ πτώματα.

Ἴδια τὰ λόγια –

ἄλλα τὰ στόματα.