[Σύνθεση ἀπό: Κώστας Σοφιανός, Τὸ φάντασμα τοῦ ὑποβολέα, Πλανόδιον, Ἀθήνα, 1994, σελ. 11-7.]
Βιολιὰ καὶ σαξόφωνα
στὴν ἐξέδρα τοῦ Φλοίσβου.
Κι ἀνθρῶποι μὲ ρόδες·
μὲ δεκανίκια – μὲ ξυλοπόδαρα·
μὲ γάντια γιὰ χέρια –
δίχως χέρια·
μὲ γυάλινα μάτια, μάτια καμένα –
δίχως μάτια!..
Ποῦθε τοὺς ἔφερναν;..
Ποῦ τοὺς πηγαῖναν;..
Δέν καταλάβαινα.
Μὰ μέσα μου ἔστεκε
ὁ Κόσμος ἁ π λ ό ς.
Στὰ στάχια βαδίζανε
τὰ πόδια ματῶναν
κ’ ἡ νήπια ρητορεία
τοῦ τζίτζικα στὴν ἀντηλιὰ
τὶς γενικεύσεις ἐπέτεινε:
Ἄλλα τὰ ὅπλα –
ἴδια τὰ πτώματα.
Ἴδια τὰ λόγια –
ἄλλα τὰ στόματα.