Λέξεις γεμίζουνε καθημερινὰ κόλλες χαρτί…
— Τί διαβάζετε, κύριε;
— Λέξεις…
Ἡ μεγαλύτερη κατάκτηση: ἡ τέχνη μας νὰ βάζουμε ἤχους στὴ σειρὰ ὀνοματίζοντας τὸ κεκρυμμένο κι ἀποκαλύπτοντας τὸ ἀμφίσημο μέσα στὴν πλήρη του σαφήνεια.
Ἀλλὰ πόσες ἀπ' αὐτὲς ἔχουνε πραγματικὴ συμπαντικὴ δύναμη; Ποιές εἶν’ οἱ πρωταρχικές;
Κι ἂν ὅλες τους ἀποκτοῦν βάρος ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία ἐκφέρονται, ποιές ἀνθρώπινες συνθῆκες συντονίζονται μὲ τ’ ὅλον;
Μοῦ ΄ρχεται στὸ νοῦ πρῶτα ἡ ἀγάπη. Ἀκολουθεῖ ἀβίαστα ἡ ζωή. Τρίτος κλείνει τελεσίδα τὸν κύκλο ὁ θάνατος. Μές στὸ τρίγωνο π’ ὁρίζουνε, ἐσωκλείονται ὅλες οἱ ἀποχρώσεις· μερικὲς μὲ περσότερη ἀγάπη μέσα τους, σὰν τὴ φροντίδα· ἄλλες μὲ περσότερη ζωή, ὅπως τὸ ξεδίπλωμα· κάποιες μὲ κάμποσο παραπάνω θάνατο – σὰν τὸν ἔρωτα.
Ὅμως, οἱ λέξεις ξεθωριάζουνε, σὰν λείψῃ ἡ κοσμικὴ συνθήκη ποὺ τὶς νοηματοδοτεῖ: Ἡ φροντίδα γίνεται κανάκεμα· τὸ ξεδίπλωμα, τυφλὸς ἐγωισμός· ὁ ἔρωτας, πάθος καὶ μωρία…
Μές σ’ αὐτὸ τὸ κοσμικὸ τρίγωνο τῶν ἐννοιῶν, τὰ πάντα ἕλκονται κι ἀπωθοῦνται μεταξύ τους ἀναπαριστάνοντας στὸν ἀνθρώπινο νοῦ τὴν κίνηση τοῦ Κόσμου.
