Ἀλική, κανείς καθρέπτης
νὰ εἶναι τοῦ Κόσμου ἡ οὐσία.
Κορίτσι, σύ νὰ τὸν σπάσῃς! –
Ἕνα κτύπημα φθάνει.

Ὅμως δύναμι νὰ βάλῃς
μεγάλη· νὰ μή σὲ νοιάξῃ
ἐὰν ἡ γροθιὰ ματώσῃ.
Θάρρος, λοιπόν, κορίτσι!

Νά, θρυμμάτισε, Ἀλίκη,
σὺ τὸν ξένο τὸν καθρέπτη
ποὺ κρύβει μέσα πλανέρα
τὴν ἰδική σου ἀγάπη.

Μάθε, κορίτσι, ὁ Κόσμος,
οὐδέποτε αὐτὸς γηράσκει,
δὲν βαριέται αὐτός, καὶ πάντα
θὰ στέκῃ ἐκεῖ γιὰ σένα.

Λησμόνησε πιά, Ἀλίκη,
τῶν ἄλλων τὸν ὅποιον πόθο.
Ἄφησε τὸν καθρέπτη.
Ἐγέρθητι πιά, κορίτσι!

Ὁ Κόσμος σου, ἐγώ.