[Ἀπ' τὸ κεφάλαιο ΧΙ τοῦ Ἡγεμόνα. Μτφ Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος.]

Τὸ μόνο ποὺ μένει σὲ μᾶς νὰ ποῦμε [], εἶναι γιὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεμονίες, στὶς ὁποῖες ὅλα τὰ προσκόμματα παρουσιάζονται πρίν ὁ ἡγεμόνας ἐγκατασταθῇ στὴν ἐξουσία, διότι ἀποκτῶνται ἢ μ’ ἀρετή, ἢ μὲ τύχη καί, δίχως τὴ μιὰ καὶ τὴν ἄλλη, μποροῦν νὰ διατηρηθοῦν μὲ τὴ στήριξη τῶν ἀρχαίων θρησκευτικῶν ἐθίμων ποὺ [] εἶναι τόσο ἰσχυρὰ καὶ τέτοιας φύσης, ὥστε οἱ ἡγεμόνες δεσπόζουν αὐτῶν τῶν ἐπικρατειῶν μὲ κάθε τρόπο διακυβέρνησης! Μόνον αὐτοί ἔχουν κράτη καὶ δέν τὰ ὑπερασπίζουν -ἔχουν ὑπηκόους καὶ δέν τοὺς διοικοῦν· καὶ μολονότι τὰ κράτη τοῦτα μένουν ἀνυπεράσπιστα, δέν ὑπόκεινται σὲ ξένες ἐπιδρομές, οἱ δὲ ὑπήκοοί τους, ἂν καὶ σὲ καθεστὼς ἀκυβερνησίας, δέν φροντίζουν, μήτε σκέφτονται, μὰ οὔτε καὶ μποροῦν ν' ἀλλάξουνε τὸν κύριό τους…