[Ἀπόδοση ἀπό: An anthology of sanscrit court poetry, Vidyākara’s Subhāsitaratnakosa, translated by Daniel H. H. Ingalls, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, 1965, Sunset, σελ. 268, 884.]
Σὰν ἀκουμπάῃ τὴν κεφαλή
(τοῦ Ἤλιου τὸ λαμπερὸ τὸ δίσκο)
πάνω στὸ μαξιλάρι
(τοὺς δυτικούς τοὺς λόφους)
καὶ τ’ ἄκρα της μαζεύῃ
(τὶς τέσσερεις μεριὲς τοῦ ὁρίζοντα),
ἡ ταξιδιάρα ἡ Μέρα τότε πιά,
στὸ κρεββάτι ἀπάνω (τὸν οὐρανό),
τραβάει τὴν κουβέρτα:
τῆς Νύχτας τὸ σκοτάδι.