[Ἀπόδοση ἀπό: An anthology of sanscrit court poetry, Vidyākara’s Subhāsitaratnakosa, translated by Daniel H. H. Ingalls, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, 1965, Sunset, σελ. 268, 884.]

Σὰν ἀκουμπάῃ τὴν κεφαλή

(τοῦ Ἤλιου τὸ λαμπερὸ τὸ δίσκο)

πάνω στὸ μαξιλάρι

(τοὺς δυτικούς τοὺς λόφους)

καὶ τ’ ἄκρα της μαζεύῃ

(τὶς τέσσερεις μεριὲς τοῦ ὁρίζοντα),

ἡ ταξιδιάρα ἡ Μέρα τότε πιά,

στὸ κρεββάτι ἀπάνω (τὸν οὐρανό),

τραβάει τὴν κουβέρτα: 

τῆς Νύχτας τὸ σκοτάδι.