Ἂν κάποιος γνωρίζῃ πότε σταματάει ἡ ἄμυνα καὶ πότε ξεκινάει ἡ ἐπίθεση, τότε θὰ καταλάβω τὸ πάθος τοῦ γενναίου ὑπερασπιστῆ. Ἂν μοῦ ποῦν ποῦ τελειώνει τὸ δίκιο καὶ ποῦθε ἀρχίζει τὸ ἄδικο, θὰ ἐννοήσω τὴ βιασύνη τοῦ κάθ’ ἐπίδοξου δικαστῆ. Ὥς τότε, εὔχομαι νὰ μή μὲ σύρουνε σὲ κατάσταση ὑπεράσπισης, μήτε σὲ προσπάθεια δικαιοκρισίας· ἐκ τῶν προτέρων  λ υ π ᾶ μ α ι  γιὰ τὴ δικιά μου ἔκπτωση!