Στὸν ᾍδη.

Ὁ ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ βαστῶντας τ’ ἀφτιά του.

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Ποῦ θὰ βγῇ αὐτὴ ἡ κατάσταση, Σωκράτη;: Συνέχεια φτάνουν φωνάζοντας: Ἐλευθερία!, Ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλος!, Κοινωνικὴ δικαιοσύνη!, κ’ οἱ μισὲς συλλαβὲς ἀκούγονται κειπάνω κ’ ὑπόλοιπες ἐδωκάτω ματώνοντας τ’ ἀφτιά μου.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ὅσο ὀνομάζουνε τὸ Δίκαιο, τὴν Ἐλευθερία καὶ τὴν Εὐδαιμονία μὲ τρόπο καταληκτικὸ καὶ νομίζουν πὼς τἄχουν ἔτσι πιὰ δικά τους μ’ ὅποιους νόμους καὶ συστήματα σκαρφίζονται,.. τόσο περισσότεροι φανατικοὶ θὰ σκοτώνονται καὶ μαζί τους ἄφταιγοι. Ἡ «δημοκρατία» τους θὰ γίνετ’ ἕρμαιο τοῦ πρώτου ἐπιτηδείου. Γιατί, πιστεύεις, δὲ φτάναμε ποτέ σὲ μιὰ τελειωτικήν ἀπάντηση, ὅταν συνδιαλεγόμαστε παληά, στὴν ἀγορὰ τῆς Ἀθήνας;.. Ἐπειδὴ δέν τὸ ποθούσαμε; Ἀλίμονο, ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου ψάχνει διαρκῶς τὸ ἀπόλυτο καὶ τελειωμένο. Δέν ξεστομίζαμε λόγον ὁριστικό, γιὰ νὰ μή ρίξουμε ταφόπλακα βαρειά σ’ ὅ,τι ἀναζητούσαμε.