Στὸν ᾍδη.

Ὁ ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ κι ὁ ΣΩΚΡΑΤΗΣ κοιτάζουν δυὸ ἄλλους νεκρούς.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ (Σιγανά): Καθυστέρησαν.

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Τί εἶπες;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λέω: Ἡ συζήτησή τους κράτησε περισσότερο ἀπ’ ὅσο τὸ συνηθίζουν.

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Τοὺς ξέρεις;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Εἶναι καινούργιοι. Ἡ ἐποχή τους τρέχει μὲ ταχύτητες ἄλλες· δέ στέκονται σ’ ἕνα θέμα γιὰ ὥρα. Σχεδὸν ὅλα τοὺς φαίνονται ἀνούσια καὶ περιττά.

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Γιὰ ποιό πρᾶγμα μιλοῦσαν;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Νόμιζαν πὼς φιλοσοφοῦσαν…

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Ἀκόμα κ’ ἡ φιλοσοφία, λοιπόν, τοὺς φαίνεται περιττὴ κι ἀνούσια;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ:  Χά! Κυρίως  αὐτή. Ποῦ νἄξεραν ὅμως πὼς ἡ μεγαλύτερη «περιττολογία» εἶναι ὁ ἴδιος ὁ λόγος γιὰ τὴ ζωή… Γι’ αὐτό τοὺς βλέπει ἔτσι χαρωπούς: Ξορκίζοντας τὸ «περιττό», νομίζουν ὅτι ἐδῶ, ποὺ τὰ πάντα ἔχουν χαθῆ, βρῆκαν ἐπιτέλους τὴν εὐτυχία· μή ἔχοντας ζήσει στ’ ἀλήθεια, νομίζουν τὴν ἔλλειψη τοῦ θανάτου εὐχάριστη λιτότητα…