Οἱ στιγμιαῖες, ἀπροσδόκητες μεταλλαγὲς διεγεῖρουν τὸ θυμικό —ὅπως ὁ κεραυνός!—, κ’ ὑπενθυμίζουν τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς σ’ ὅλη του τὴ μεγαλοπρέπεια· ὅποιος ἔχει λίγη ψυχὴ μέσα του, ὁραματίζεται κι ἀναμένει κρυφίως ἐπαναστάσεις… Καὶ τὸ ἀπροσδόκητο δὲν εἶναι οὔτε διαχειρίσιμο, οὔτ’ ἐπιβάλλεται τεχνητά· ἔρχεται μὲ τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὡς γεγονὸς ἔ κ τ α κ τ ο ποὺ πιάνει στὸν ὕπνο τὴν παλιὰ τάξη τῶν πραγμάτων. Μὰ ἡ διάθεση τοῦ καθενὸς ἐλέγχεται κι ἀσκεῖται – ἡ ἑτοιμότητά του νὰ συγκατανεύσῃ στὴ νέα ἀξία, νὰ τὴν ἐντσερνιστῇ κ’ ὕστερα νὰ ἐργαστῇ κοπιαστικά, ὥστε αὐτὴ κι ὁ ἴδιος μαζὶ νὰ ὀρθοποδήσουν μές στ’ ἀνθρώπινα: Ὁ πραγματικός ἐπαναστάτης εἶναι πρῶτα ἄρτιος ἐργάτης· σὰν τὸ σωστὸ γεωργό, σπέρνει συνεχῶς τὴ γῆ καὶ περιμένει ὑπομονετικά τὴ βροχή.
Δέ λείπουν, ὅμως, κ’ οἱ ἀπατεῶνες ποὺ μ’ ἐπικλήσεις σ’ ἄγνωστες θεότητες καὶ τραγελαφικούς «χοροὺς τῆς βροχῆς» τάζουν ἀλλαγές, ἐξαναστάσεις καὶ χρυσές ἐποχὲς δίχως τὸν ἐ λ ά χ ι σ τ ο κόπο – μονάχα μ’ ἕνα χαρτάκι νὰ πέφτῃ σὲ ξύλινο κιβώτιο μὲ τ’ ὄνομά τους πάνω. Οἱ κίβδηλοι αὐτοί, δὲν ἐπιφέρουν τίποτα θετικό, παρὰ μονάχα πόνο· ἀκόμα χειρότερα: Γιὰ κάμποσες γενιὲς καθιστοῦν τὸ χωράφι τῆς Ἱστορίας ἄγονο, ὡσότου καθαριστῇ τὸ ἔδαφος ἀπὸ τὰ τοξικά ματζούνια τους…
Ἐπειδή, ὅμως, οἱ φαρσοκωμῳδίες, ποὺ προσφέρονται ὡς τελετές «σωτήριες», γητεύοντας προκαλοῦν τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συναίσθημα μὲ τὶς στιγμιαῖες κι ἀσποσδόκητες μεταβολές, τέρπουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀπροετοίμαστων κι ἄκριτων· τότε, ἐκεῖνοι σέρνουν τό «χορὸ τῆς βροχῆς» μὲ πρωτοκορυφαῖο τὸν ἀπατεῶνα. Καὶ λούζονται πολλά,.. πάμπολλα, σὰν πατᾶνε καταστροφικὰ τοὺς σπούρους πούθεσαν οἱ νουνεχεῖς ἀνοίγοντας ἐπίμονα τ’ αὐλάκι…