Σχεδὸν ἀπ’ ὅταν θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου, ἕξι χρονῶν στὴν Α’ Δημοτικοῦ, μελετάω κι ἀνακαλύπτω συνεχῶς τὴ γερμανικὴ γλῶσσα καὶ παιδεία – τὴ γενικώτερη καλλιέργεια ἑνὸς πολιτισμοῦ βαθύτατων στοχαστῶν, ὑψιπετῶν μουσικῶν καὶ πραγματικῶν ποιητικῶν ἀναστημάτων. Τώρα πιὰ ὑποκρίνομαι κιόλας στὴ Γερμανικὴ γλῶσσα ἐπὶ σκηνῆς. Αὐτός εἶμαι!..

Ὅμως, ταυτόχρονα μετέχω ἑνὸς πανάρχαιου πολιτισμοῦ πούναι κομμάτι μιᾶς ἀκόμα παλαιότερης παράδοσης: τοῦ Πνεύματος τῆς ἀνατολικῆς λεκάνης τῆς Μεσογείου, τοῦ καταβολικοῦ γιὰ ὁλάκερη τὴ Δύση.

Πάνω ἀπ’ τὸ κορμὶ τούτης τῆς χώρας ἔχουν περάσει λαοὶ καὶ λαοί… Ἄλλοι εἰρηνικά, ὅπως τώρα οἱ πρόσφυγες ἀπ’ τὴν μπαρουτοκαπνισμένη Ἀραπιὰ μ’ εὐθύνη  κ α ί  τῆς Εὐρώπης, κι ἅλλοι σφάζοντας, καίγοντας καὶ βεβηλώνοντας καταπὼς κάναν οἱ «ρομαντικοί» ἱππότες-πλιατσικολόγοι τῶν Σταυροφοριῶν…

Ἐπέζησα ὡς τόπος καὶ πολιτισμὸς κι ἀκόμα δέ βλέπω τὴν ἱστορικὴ συγκυρία ποὺ θὰ μ’ ἀφανίσῃ ἀπὸ προσώπου γῆς…

Οἱ Σύριοι, οἱ Ἄραβες, οἱ Ἕλληνες ποὺ ὑποδέχονται τοὺς ὑπολοίπους, εἶναι οἱ γηραιοὶ τῶν ἡμερῶν γιὰ τοῦτο δῶ τὸ χτῆμα ποὺ λέγετ’ Εὐρασία. Ἀκόμα καὶ μὲ τὶς λειψὲς καὶ παραδομένες κυβερνήσεις τους, θὰ  ἐ π ι β ι ώ σ ο υ ν.

Δέν ξέρω, ὅμως, τί θὰ κάνουν κάποια «μυξιάρικα» τῆς Βόρειας καὶ Κεντρικῆς Εὐρώπης ποὺ ἐπαίρονται γιὰ τὴ δῆθεν παντοκρατορία τους καὶ τοὺς συρμάτινους φράχτες τους.

Ἡ ὕβρις ἀκολουθεῖται πάντ’ ἀπ’ ἀδήριτη καταστροφή! – νὰ μήν ξεχνᾶν ὅ,τι διδάχτηκαν ἀπ’ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα ποὺ στὸ κεφάλι τους —κι ἄλλων πολλῶν ἐδωμέσα— κατήντησε οἰνόπνευμα, τζατζίκι, σουβλάκι καὶ σαλάτα στὰ τέσσερα!