Ἡ σκέψη σὰν τὸ νερὸ τρυπώνει σὲ κάθε σπιθαμὴ ζωῆς. Ποτέ δὲ σταματάει ἡ κίνησή της καί, ὅταν αὐτό συμβῇ, προμηνύονται κακά: Κάποιο κακοφτειαγμένο φράγμα, συσσωρεύει πίεση, ὡσότου ἐκείνη προκαλέσῃ ὀδυνηρὴ ἔκρηξη γιὰ τὴν ψυχή· ἢ ἔφτασε πιὰ τὸ νερὸ σὲ κάποια βαθιά λεκάνη τοῦ νοῦ ὅπου θὰ λιμνάσῃ φέρνοντας ἀρρώστια, βρομιὰ καὶ θάνατο. Γι’ αὐτό, κάθε μικρὴ σταγόνα σκέψης, πρῶτα τὴν καλοδέχομαι καί, σὰν τὴ φιλοξενήσω σὲ πρόχειρο ἀποταμιευτῆρα μαθαίνοντας καὶ ζυγιάζοντάς την, εἴτε τὴν ἀφήνω τὶς περσότερες φορὲς νὰ ἐνωθῇ μὲ τὸν ὠκεανό, εἴτε τὴν κλείνω σ’ ἕνα μπουκαλάκι – σὰν ἁγίασμα γιὰ τὴ συνέχεια…