Σ’ αὐτό τὸν τόπο, ἡ αἰσχύλεια ρήση [Ὀρέστεια, Ἀγαμέμνων, στ. 177]  ἕ ν α  σημαίνει πάντα: ὁ παθός, μαθός..- μόνον ὁ παθός! Ποτέ στὸ νοῦ μας κάτι βαθύτερο: τ’ ὅποιο πάθος —ὅποιου–, μάθημα γιὰ μᾶς! Γαντζωμένοι στὴν ἁπλῆ λύση ποὺ βάζει στὴν ἄκρη τὴν ἐμπειρία τῶν ἄλλων, κυβερνᾶμε τὴ σκούνα τῆς ζωῆς – «καπεταναῖοι μὲ λογισμὸ καὶ γνώση» στὸ σαρακοφαγωμένο κατάστρωμα τοῦ νοῦ μας…

Ποῦ τώρα χρόνος γιὰ κάθε περίπτωση πονεμένη;..

Ποῦ θέληση γιὰ μάθηση;!.

Τ’ ἀμετάδοτο πάθος τοῦ γυαλοῦ (πού, ὡς γνωστόν, πάντα καὶ κατ’ ἀρχὴν στραβὸς  ἐ κ ε ῖ ν ο ς), μέγιστη παρηγοριὰ ποὺ μεῖς στραβά ἀρμενίζουμε…

Τί νὰ μάθῃς καὶ πῶς ἀπόναν ὁλόκληρο γυαλὸ τελοσπάντων…