τῇ Δευτέρᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς βιωτῆς τὸ βάρος ἐρραθύμιζε τοῦτον, καὶ καθυστέριζεν αὐτὸς περὶ ναοῦ ἐπίσκεψιν καὶ ἐκκλησιασμόν. Ἀλλὰ καρδιόθεν φωνὴ ἐπέτασσε κἀνετέλλετο τὴν πλήρωσιν τοῦ χρέους. Ὅθεν ἐκίνησεν εἰς ναὸν Ἁγίας Τριάδος ὑποκάτω Ἀρχαίας Ἰθώμης. Ἔφθασε καὶ ἵστατο ἀνὰ μέσον τοῦ πλήθους. Καὶ τί τὸ διάφορον μόνος ἢ ἀνὰ μέσον τοῦ πλήθους εἶναι;, ἐλογίζετο καὶ τέμπλον ἐξήταζε μετ’ ἁγιογραφιῶν. Τί τὸ διάφορον μόνωσις τῆς τοῦ πλησίον κοινωνίας; Ἀπέλυσεν ἱερεὺς τὸ ἐκκλησίασμα, καὶ ἐξῆλθεν οὗτος εἰς ναοῦ αὐλήν. Προυχώρει καὶ συνέλεγε ἀδιακόπως ἄρτους τε καὶ ἡδύσματα καὶ πλούσια ἐδέσματα. Πλέον ὑπέστρεφεν εἰς οἰκίαν πλήρης τροφῆς δι’ ἡμέρας… Λογισμὸς ἦλθεν εἰς καρδίαν: Ἐν κοινωνίᾳ γινώσκομαι, καὶ τῷ αὑτοῦ ῥαθυμίαν μαχομένῳ πολλὰ ἐπιδαψιλεύω.