[Ἐκ τῆς Καταβάσεως.]

Ὦ ἑαυτέ του! Ψυχή, ὁποῦ δὲν ἀνεκάλυψε πόθεν
ἔρχεσαι, ποῦ κατῳκοῦσες τοὺς χρόνους ὡς λέγει ὅτι σ’ ἔχει.
Χάρισμα νὰ εἶσαι θεοῦ; Εἰς τὸ σῶμα του πόθεν προβαίνεις;
Ὄνομα νὰ εἶσαι πολλὰ ὁποῦ συνέχει τοῦ βίου, τῆς μνήμης;
(’Λίγον βοηθήσατε σεῖς τὴν ἀπάντησιν νὰ εὕρῃ εἰς τὸ πρᾶγμα.
’Πῆτε: Ὑπάρχει; Ἢ μὴ δὲν ὑπάρχῃ; Ὑπάρχει ἀλλὰ καὶ οὔτε
πάλιν ὑπάρχει; Καὶ ἂν οὔτε ἐκ τῶν δύο κἀνὲν ἀληθεύῃ;
Εἶνε ξενόστασις; Εἶνε τὸ πρᾶγμα τὸ πρῶτον καὶ ἀγήρων;
’Πῆτε νὰ μάθῃ διὰ τὴν ἀρχὴν ὁλοκλήρου τοῦ Κόσμου, ἐξ ἴσου.
’Πῆτε νὰ ἰδῇ καὶ τὸ τέλος τοῦ Σύμπαντος Κόσμου! Ὤ, ’πῆτε…
Πλέον νὰ εὑρῆτε, νὰ εἰπῆτε κενοῦ ἀνεπικρίτου ἠμπορεῖτε;)
Ἤκουσε τότε φωνὴν κ’ ἕνα μόρμυρον ἦχον ἐντός του:
«Εἶμαι καὶ πόρνη κ’ ἐρίτιμον θῆλυ· ἡ γνώστρια, ὅπως
καὶ ἀμαθεστάτη τῶν πάντων· Ἑλλήνων σοφία, βαρβάρων
σκέψις καὶ γνῶσις· ἡ Μήτηρ καὶ ἡ Κόρη ἐν ταυτῷ κατὰ πάντα·
ὄψ-σιωπὴ διὰ πάντα· τὸ θάρρος καὶ ὁ τρόμος εἰς στῆθος·
νόμος τῶν πόλεων, ἔθος ἀγρῶν· Ἀντιγόνη Θηβαίων
καὶ τὸ κοινὸν τῆς Ἰσμήνης αὐτάδελφον· τῆς Ὑπερμάχου
τὸ νικητήριον ᾆσμα καὶ ὁ θρῆνος τῆς πρώτης τῆς ἥττας·
κρίσις μεγίστη, συγχώρεσις ἄλλων· τὸ πάθος εἰς ὅλα
καὶ ὅλων τὸ κράτος· αὐδὴ ἀταραξίας, Πανός ἐξουσία!
Πάντων ἀδύτων ἡ φύλαξ, μεδέων σεμνὴ συντροφία!»