Ἔχω κιόλας γράψει ρῖμα!,
μοῦ ‘πε μὲ τὴν περηφάνια
μάστορη τρανοῦ-μεγάλου.
Μοναχὰ ποὺ ὁ ἕνας στίχος
χόρευε ἄρρυθμο τὸν μπάλο,
ὁ ἄλλος σὰν πιασμένος γέρος
καλαματιανό τραβοῦσε·
ὅμως τὰ ποδάρια ἐκείνων,
ὅπως δίπλωναν στὸ τέλος,
τἆχε νὰ τὰ λέῃ γιὰ ρῖμα.