– Ἔι, γελαδάρη! Γιὰ ποῦ τραβᾷς;

– Βρῆκα καινούργια βοσκοτόπια καὶ τρέχω νὰ τὰ καπαρώσω…

– Κ’ ἔτσι… θὰ ρίξῃς μέσα τους τὰ ζωντανά σου ἐλεύθερα; Δὲν ἔχουν ἰδιοκτήτη;.. Δὲν τάχουν σπείρει;

– Ἂν εἶναι «κάποιου», θάναι πιά… δικά μου! Μὲ τὸ λάσο μου θὰ δέσω τὸν παλιὸ πάνω σὲ δέντρο καὶ θὰ τοῦ βάλω φωτιά στὶς μασχάλες. Καί, ἂν εἶναι σπαρμένα, τόσο τὸ καλύτερο: Θάχουνε τροφὴ θρεπτικώτερη τὰ ζωντανά μου!