Τὰ λόγια τοῦ νεκραναστημένου
Ἐάν τις περιπατῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, οὐ προσκόπτει,
ὅτι τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου βλέπει –
ἐὰν δέ τις περιπατῇ ἐν τῇ νυκτί, προσκόπτει,
ὅτι τὸ φῶς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ.
Κατὰ Ἰωάννην ΙΑ΄ 9
Καὶ μ’ ὅσα εἶπε ὁ Λάζαρος στὶς δυό του ἀδερφές,
ὄταν τὶς ξανάδε, μὰ καὶ μ’ ὅσα κεῖνες καταλάβανε,
σὰν τί τὶς ἔκανε νὰ ποθήσουν: τὴν αἰώνιον ζωήν,
ἤ τὸν μέγα θάνατο;
Τὰ λιθάρια κράξανε…
Λέγω ὑμῖν,
ἐὰν οὗτοι σιωπήσουσιν,
οἱ λίθοι κράξουσιν.
Κατὰ Λουκᾶν ΙΘ΄ 40
Καὶ κράξαν τὰ λιθάρια δυνατά
πολλές φορές στὸ μέλλον:
Ἀντήχησαν ἀπὸ ἀθώων αἷμα!
Καὶ τὸ γαϊδουράκι ποὺ καθόταν
πάνω του ὁ σωτήρας, ἔκανε
κ’ ἐκεῖνο νὰ φωνάξῃ· ὅμως,..
πῶς ν’ ἀκουστῇ τὸ καψερό,
σὰν κύλαγε ὁρμητικά
ὁ κόκκινος καταρράχτης;!.
Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος
Ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς;
Καὶ τίς σοι ἔδωκεν τὴν ἐξουσίαν ταύτην;
Κατὰ Μᾶρκον ΙΑ΄ 28
Κι ἂν ὁρίζῃ νόμος τὸ κακό,
αὐτός καὶ τὸ καλὸ ἐπιτρέπει·
ἂν κεῖνο δίχως ἄδεια γινόταν,
πῶς θὰ αἰνῆτο ἡ ἐξουσία;..
Τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο,
πάντα πρέπει οἱ «τελετάρχες»
νὰ γυαλίζουνε μὲ ὕμνους…
Βρυγμὸς ὀδόντων…
Καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον
ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον·
ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.
Κατὰ Ματθαῖον ΚΕ΄ 30
Ὅσοι κρύψαν μόνοι τὴ ζωή
σὲ βαθύ πηγάδι ζοφερό,
εἶχαν πάντα συντροφιά
βρυγμὸ μεγάλο ὀδόντων.
Ὅσους ρίξαν ἄλλοι μέσα
σ’ ἄπατο λάκκο ζοφερό,
εἶχαν πάντα γιὰ παρηγοριά
τὸ τραγούδι τῶν δακρύων.
Τοὺς πρώτους, δὲν τοὺς ἄκουσε κανείς.
Τοὺς δεύτερους, καμπόσοι τοὺς ἀκοῦσαν·
σταθήκανε λιγάκι· σιγομουρμουρίσανε·
ἔπειτα γυρίσανε τὴν πλάτη τους – ἀλλάξανε σκοπό·
πιὸ πέρα προχωρῆσαν καὶ σκάψανε τὸ λάκκο τὸ δικό τους.
Ἄφεση ἁμαρτιῶν
Ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί,
ὅτι ἠγάπησεν πολύ· ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ.
Κατὰ Λουκᾶν Ζ΄ 47
Δύσκολη εὐχή, πολεμική, νὰ προχωρῇς
εἰς εἰρήνην χωρίς νὰ ξεστρατίζῃς,
ὅταν τοῦ Κόσμου βρίσκωνται
τὰ μέρη πάντα σ’ ἔριδα!
Πῶς καὶ πότε ν’ ἀγαπήσῃς;:
Θέλει σοφία κρυμμέν’ ἡ ἀγάπη
ἀπ’ ὅποιον ἄξιο λόγο.
Μῖσος
Ἀλλὰ θαρσεῖτε,
ἐγὼ ν ε ν ί κ η κ α τὸν κόσμον!
Κατὰ Ἰωάννην ΙΣτ’ 33
Κι ἂν εἶν’ ἀδύνατο
τὸν κόσμο νὰ δαμάσῃς,
ἕνα σοῦ εὔχομαι καλό
—γιὰ κεῖνον καί γιὰ σένα—:
Ἂς ἔχῃ ἑν’ ἄ δ ι κ ο νὰ σὲ μισῇ!
Τότε, ἴσως,
ἐσύ, στ’ ἀλήθεια πιά,
τὸν ἔχῃς ἀγαπήσει…
Προσευχή
Δουλεύσατε τῷ κυρίῳ ἐν φόβῳ
καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ!
Ψαλμοὶ Β΄ 11
Φίλοι κι ἀγαπημένοι – ἀδιάφοροι κ’ ἐχθροί·
πληγές, παρεξηγήσεις, ἁστοχίες, σφάλματα.
Ἐν φόβῳ, δουλώνομαι ἀπ’ τὰ ἐπίχειρα –
ἐν τρόμῳ, ἀγαλλιάζω θωρῶντας με
νὰ ζ ῶ.
Ἀθανασία
Μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας
ἕως τῆς συντελείας τοῦ Αἰῶνος.
Κατὰ Ματθαῖον KH’ 20
Καὶ κλείνοντας τὴν καινούργια του Διαθήκη,
μιὰ γέφυρα ξανοίγεται μπροστά μου:
Μὲ καλεῖ μές στὸ γαλάζιο
ὁλόγυρα.
