Διάβασα κάπου πώς, ὅταν χαμός πλησιάζῃ μεγάλος,
παύουν τραγούδια-σκοποί· μένει μονάχα σιωπή·
στέκουν τὰ ἐμπράγματα βάσανα κάθε ψυχῆς ποὺ νογάει –
ποῦθε καιρὸς νὰ βρεθῇ κ’ ὕμνος ἐκεῖ ν’ ἀκουσθῇ;
Ὅμως θυμήθηκα τότ’ ἐλεγεῖα πὼς γράφω στὸ μέτρο·
κεῖνα μιλοῦν γιὰ χαρές -κεῖνα καὶ σκέψεις χωροῦν:
Πόθους, ἐλπίδες καὶ πνεῦμα καὶ φρόνημα λέγουν ἐπίσης.
Ἔτσι θαρρέψτε λοιπόν! Πρί’ νὰ συμβῇ τὸ κακό…
