Ἐὰν τὸ ἀγαθὸ ποὺ πράττουμε, εἶν’ ἡ ἀβίαστη σύμπλευση μὲ ὅ,τι ὄντως μᾶς περιβάλλει, μονάχα τὸ κακό μᾶς ξεχωρίζει οὐσιωδῶς ἀπ’ τοὺς ἄλλους. Πράγματι, εἴμαστε τὰ  λ ά θ η  μας· αὐτά, ἡ κατεξοχήν «ἰδιοκτησία» μας – μὰ μήν ἐπαιρόμαστε κιόλας γιὰ τοῦτο τόν «πλοῦτο»…

Καί, ὅπως τὰ λάθη μᾶς χαρακτηρίζουν, μᾶς διακρίνει κι ὁ μοναδικός τρόπος ποὺ τὰ χειριζόμαστε καὶ τὰ κατανοοῦμε. Νά ἕν’ ἄλλο εἶδος «ἰδιοκτησίας»! Ὅμως, ἐνῷ αὐτὴ ἡ τελευταία εἶναι ἐκ φύσεως ἀναπαλλοτρίωτη, δὲν προχωρᾶμε οὔτε σ’ «ἐπενδύσεις», οὔτε σέ «σχέδια ἀναπτυξιακά»..- ἐπαναπαυόμαστε στό «ἀδρανὲς κεφάλαιο» τῆς κακότητάς μας.