Ὅπου σᾶς ἔλθῃ τὸ κακὸ καὶ ὁπου θολώσῃ ὁ νοῦς σας,
μὴ μόνο μνημονεύσετε ἐκείνους τοὺς ἀξίους
τῆς γλώσσης τῆς Ἑλληνικῆς· λάβετε σεῖς γραφίδα
καὶ εἰς τὸ χαρτὶ νὰ γράψετε, τὰ πάντα νὰ μετρῆτε·
νὰ στήσετε σωστά τὸ ἀφτί, τὴν μουσική των ὅλη –
τὸν ἦχον νὰ αἰσθανθῆτε σεῖς, τὸ νόημα, τὸ κάλλος.
Καλά εἰνε τὰ μνημόσυνα μὲ τὸ γλαυκὸ στὰ χείλη,
ἀλλὰ τὸ βάμμα τοῦ γλαυκοῦ προσέτι ζῶν καθαίρει.
Καὶ τότε θὰ ἐννοήσετε τοῦ μέλλοντος αἰῶνος
τὴν φοβερὴν τὴν κίνησι, τὴν ἰδική σας ρώμη.
Καὶ τότε μή τρομάζετε, τὸ νέο ὡσὰν προβάλῃ·
θὰ ἔχετε ἤδη τὸ ὄργανον νὰ τὸ ὑποδεχθῆτε.