Δέν πεθύμησα, σὰν πρὶν ἀπὸ μένα ἑκατοντάδες,

φήμη γι’ ἀρετὴ καὶ μεγαλοψυχία –

οὔτε θαυμασμό· πολλοί μοιράζονται

τὴ δόξα τούτη… Κι ἄλλοι περισσότεροι,

ὡσότου ὁ Κόσμος σβήσῃ! Ὄχι! Αἷμα – τρόμο! –

θέλησα κληρονομιὰ ν’ ἀφήσω!

Ἄλαλοι νὰ μὲ τρέμουνε… ὡσὰν μετέωρο

πούρχεται-φεύγει κ’ αἴνιγμα ἀπομένει...

Ἑρρίκου Ἴψεν Κατιλίνας, πράξη τρίτη, σκηνὴ πέμπτη,

ἀπὸ τὴν καινούργια ἔκδοση στὶς Διορθώσεις.

Τὸν ἐκπεσόντα ἄξιο θὰ τὸν τιμήσουνε, ἀκριβῶς γιατὶ  ἐ ξ έ π ε σ ε  κ’ ἔδωσε ἄλλοθι στὴ δικιά τους πτώση -τὴ συνεχῆ κι ἀσταμάτητη, μὲ τὴν ἰλλιγιώδη ταχύτητα. Ἄν, μάλιστα, πέσῃ νὰ πεθάνῃ καί…  π ε θ ά ν ῃ,.. ἔ, τότε… θὰ τὸν  ὑ π ε ρ τιμήσουνε κιόλας: «Κ’ ἐσύ, φίλτατε, στὴν παρέα μας;..», θὰ φωνάζουνε χαρά γεμᾶτοι..- οἱ ἄθλιοι νεκροζώντανοι!