Ἀφοῦ τ’ ἄστρα χάνονται σὲ νύχτα μὲ Πανσέληνο

καὶ λάμπουνε ἀμέτρητα σ’ ἀφέγγαρη νυχτιά,

τοῦ ἡλιοβασιλέματος, μᾶλλον, τὰ λειώνει ἡ πυρά,

χύνοντας μές στ’ οὐρανοῦ τὸ εὐρύχωρο καλούπι

βουνά, πεδιάδες καὶ γκρεμούς, νὰ στήσῃ κεῖ ψηλά,

τὸ φεγγαράκι τ’ ὄμορφο μὲ τὸ γλυκό του ἀσήμι.

[Βασισμένο σὲ ποίημα τοῦ Μουράρι· An anthology of sanscrit court poetry, Vidyākara’s Subhāsitaratnakosa, translated by Daniel H. H. Ingalls, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, 1965, Sunset, σελ. 276.]