Ὁ Λόγος ἐξετάζει, διακρίνει, θεμελιώνει, καθαίρει, μὰ κ’ ὑμνεῖ.
Ἀλλὰ τὰ λόγια τὰ ὡραῖα, τὰ ρυθμικά, βαθέως κ’ ἱκανῶς διατυπωμένα, ποὺ κάνουν ἤχο τὸ μεγαλεῖο, δένουνε πολλές φορὲς τὴ συνείδηση πισθάγκωνα καὶ δέν ἀνακαλύπτει μοναχή της τὸ πρᾶγμα· γοητευμένη σταθμεύει κείνη στὴ φαντασμαγορία…
Ὅμως, «ὕμνος» δέν πλέκεται οὐσιαστικώτερος ἀπ’ τὴ σεβαστικὴ καὶ σιωπηλή ἐνατένιση, τὸν ἐσωτερικὸ διάλογο, ὅταν φανερώνεται ἄμεσα ἡ ἀξία αὐτὴ καθαυτή.
