Εὐτυχῶς γιὰ μένα ποιητᾶδες πάει πίσω πιά αἰῶνες

ἡ Ἱστορία τῆς Φωτογραφίας κ’ ἔχουμε ὑλικὸ πολύ…

Βλέπω πῶς ποζάρετε καὶ πλασάρετε τὰ σύμβολα

τῆς δῆθεν ἀγέρωχης καὶ θαλερῆς πνευματικότητας,

τῆς ὑψηλῆς, στοχαστικῆς μὰ κι ἄφθορης διανόησης:

τὰ γυαλάκια σας, τὸ μουστακάκι σας, τὸ γελεκάκι σας,

τὸ κασκολάκι σας, τὸ μαλλάκι (την καραφλίτσα σας)

καὶ τὸ τρεμόπαιγμα στὸ τσακίρικο ματάκι σας…

Πολλούς κοροϊδέψατε φτειάχνοντας τοὺς μύθους σας.

Πολλοί ἄμυαλοι σᾶς ξεπατικώνουν μοναχά σ’ αὐτά…

(Μὲ τέτοια περιπάθεια ἀναρωτιέμαι πῶς δὲν πήγατε

νὰ γίνετε κ’ ἐσεῖς ἠθοποιοί; Μὰ  ἂ ν  τὰ καταφέρνατε

νὰ πῆτε δύο ἀτάκες δίχως νὰ θαυμάσετε τὴ φωνή σας,

νὰ κάνετε δυὸ κινήσεις χωρίς νὰ προβάλετε

τὸ λυγερό κορμάκι σας στὶς θέσεις τῆς πλατείας,

χαιρετίσματα νὰ μοῦ γράφατε ἐπικολυρικά…)

Λοιπόν! Στὸ διὰ ταῦτα: Πιάνω στὰ χέρια μου

τὸν τυπωμένο λόγο καὶ ξεχνάω τὴν εἰκόνα –

πετάω ἀπ’ τὸ παράθυρο τά «πορτραῖτα»·

καὶ γιά νὰ δοῦμε τί εἰν’ δικό σας ν’ ἀπομείνῃ…